Willy en Wally, de twee zoontjes van mijn zus. Willy is 11 jaar en woont sinds 2 maanden terug in Santo Tomas. Toen hij 3 maanden oud was, ging mijn zus samen met zijn vader in Managua, de hoofdstad, wonen. Met zijn vader liep het mis en ook met haar studies als apotheekster. Ondertussen is mijn zus 27 jaar en terug moeder van een premature baby: Wally. Het was een heel onzekere periode voor haar baby. Ze dierven hem zelfs nog geen naam geven. Normaal gezien gingen ze op ons wachten, maar Wally was ons voor, want hij had de Walt Disney film gezien van Wall-e en het rijmde zo op zijn naam dat hij het gepast vond. Zo simpel mag het zijn, als je de baby ziet, past de naam hem wel zoals ze hier er mee grappen: hij leek wel een plantje in het begin. Mijn zus voedt hen alleen op, maar met veel plezier. Ze is terug met haar studies begonnen en als alles goed gaat, krijgt ze dit jaar haar diploma. Mijn moeder heeft voor haar een apotheekje geopend zodat ze haar vak al kan oefenen en het gaat goed. Al moet ze terug wennen aan het rustige leven van het dorpje. Omdat de mensen hier haar niet zwanger hadden gezien en omdat ik graag met Wally op stap ga, ging de roddel al rond dat ik met een kind was teruggekomen. Hij heeft dezelfde kleine neus als mij, ik ben voor iets zijn tante.
Hier zitten we voor het apotheekje. Vorig jaar was dit nog de keuken van mijn groot-ouders Maar in een zatte bui wilde mijn opa de keuken verkopen en als mijn moeder het niet kocht, dan ging iemand anders het doen en dat wilde de familie niet, want in de 6 huisjes ernaast woont een deel van de familie.
Helemaal rechts zien jullie éen van onze tantes, ze is teruggekomen van Costa Rica toen ze te weten kwam dat haar man haar bedroog. Ze woont nu met haar 3 kinderen in het huis ernaast van mijn groot-ouders.
Links van het apotheekje bevindt zich het huis van mijn moeder. Gisela, onze zus, woont daar nu, daar heeft ze haar jeugdjaren ook doorgebracht. Zonder moeder of vader, maar met veel familie rond zich. Toen ze 11 jaar oud was, ging ze daar alleen wonen. Mijn vader had het huis waar we nu in wonen al gekocht, maar mijn moeder geloofde dat een stiefvader nooit goed kon zijn voor zijn stiefdochter. Rare gedachte, maar toen vond iedereen het gewoon.
Een huis verder rechts woont de oudste tante, Nelly, sinds een jaar weduwe van tío Yamil. Ze woont met haar twee dochters, Anielka en Nellyta. Anielka is een super nicht. Ze is 28 jaar en sinds haar 16de getrouwd. Toen ze van haar zoontje, Yurgen, beviel is haar man naar de Verenigde Staten gegaan om werk te gaan zoeken en sindsdien is hij nooit meer teruggekomen. Hij belt haar wel elke week en zij neemt nog steeds heel lieflijk de telefoon op, al weet ze dat hij daar al een ander leven heeft opgebouwd.
Ik kan zo door blijven schrijven over mijn familie, maar dan lijkt het alsof alle vrouwen pech hebben met hun mannen en alleen blijven, zoals Floriaan opmerkte. Ik sta elk jaar er ook van versteld, waarom dat ze zich zo laten doen, maar vooral, hoe sterk ze wel zijn.
Ondertussen zijn we hier een week en Floriaan zijn bagage is net aangekomen. Na een overnachting in Panama kwamen we op de middag aan in een ontzettend, warm Managua. Omdat Floriaan zijn valies er niet was, zijn we meteen kleren gaan kopen in El Mercado Oriental. Een markt waar je beter je fototoestel niet laat zien of je komt zonder iets weer buiten. Wesley en Floriaan werden al direct gewaarschuwd om goed op te letten, waardoor ze natuurlijk afgeschrikt werden, al was dat niet echt de bedoeling. Eens daar hadden ze wel echt gelijk en trokken verschillende mensen aan Floriaan en Wesley hun armen. Ze waren dit niet gewoon, waardoor wij nog wel een beetje konden lachen. Maar eigenlijk was het wel echt een beetje veel om mee te beginnen hier. Het was veel te warm, we wilden weg van Managua, de drukte was teveel. Met tien man propten we ons in een taxi voor vier personen en reden naar de busplaats. We konden er bijna niet uit, onze benen sliepen. Snel een bus zoeken richting Santo Tomas en hopen op een zitplaats voor een rit van drie en half uur, deze hadden we gelukkig.
We hebben nog amper foto's kunnen nemen, gewoon veel tijd doorgebracht met familie en vrienden.
Inti en Floriaan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten